Seizoenen gaan nooit voorbij

Voor onze nieuwe rubriek Raad van Advies vragen we schrijvers die net een boek uit hebben om een tip die voortkomt uit dat boek. Dat kan een ander kunstwerk zijn dat inspiratie gaf tijdens het schrijven, maar bijvoorbeeld ook een levensles van het hoofdpersonage. Op die manier bieden we je een tip in een tip! Want naast de genoemde tips word je ook geattendeerd op het nieuwe boek van de schrijver in kwestie. Het tweede advies komt van Sholeh Rezazadeh, die bij haar roman De hemel is altijd paars ‘Seizoenen gaan nooit voorbij’ schreef. Ook benieuwd naar de andere bijdragers aan Raad van Advies? Klik vooral even door.

Raad van Advies | Seizoenen gaan nooit voorbij

We zijn allemaal een voorbijganger in elkaars leven. We mogen even door het raam naar binnen kijken en misschien het huis instappen, elkaar aanraken, met elkaar in gesprek gaan; maar uiteindelijk gaat iedereen zijn eigen gang. Het is maar een illusie dat we iets of iemand kunnen vastpakken. Of die persoon nu een familielid is, een vriend, een liefde, of een land, een taal, een berg die we beklimmen, een boom in onze tuin, of een hemel die boven ons hoofd staat. Alles wat wij uit volle macht vast proberen te houden, zal ooit als regendruppels door onze vingers glippen.
Arghavan, hoofdpersoon van De Hemel Is Altijd Paars, is een jonge vrouw die nog maar kort in Nederland woont. Ze heeft de ziel van een boom, een voorbeeld van iemand die met een been in een andere wereld staat.  Terwijl ze worstelt om een nieuw leven op te bouwen wordt ze geplaagd door herinneringen aan haar jeugd in Iran. Een jeugd die een negatieve wending nam toen haar moeder van de ene op de andere dag vertrok en haar vader, haar steun en toeverlaat, verslaafd raakte aan opium. Ze liet het rauwe, bergachtige landschap van Iran achter zich en vertrok naar een plek waar de rode bergen en de schijnende zon haar nooit meer aan haar vader zouden doen denken, naar het platste land ter wereld: Nederland; om zo de boom in zich niet langer in giftige grond te laten wortelen.
Tussen de aderen, de grachten, van Amsterdam werkt Arghavan in een kringloopwinkel waar mensen de spullen waar ze ooit van hielden in haar winkel laten staan om zelf weer te vertrekken. Vrijer en lichter. Ze verkoopt deze verdroogde liefde aan de klanten. Ze raakt daar bevriend met Anna, een dove danseres die als een een jong blad is in de eerste dagen van het voorjaar in een briesje danst.  Als Anna op haar schouder tikt, voelt het alsof Arghavan iets van haar schouder afschudt. Zoals het stof van een beeld dat al vele jaren in een hoekje staat. Ook raakt ze bevriend met de oude Johan, die het geluid van bomen opneemt. Geen vogel, geen blad, geen wind, maar de boom zelf. Hij is stevig, solide en zacht van binnen, net als een boomstam. In dit land waar iedereen haast heeft en waar het onmogelijk lijkt om met de ander verbonden te zijn, wordt ze verliefd op Mees, een muzikant. Mees’ ogen zijn voor haar de stilstaande golven van een blauwe zee. Het beeld van deze golven neemt in haar gedachten de plaats van de rode bergen uit haar geboortestad in. Mees is een vogel die een paar dagen op haar takken zit en weer verder vliegt.
In de loop van de seizoenen leert Arghavan om mensen te omarmen hoe ze zijn, met hun scherpe doornen, hoe pijnlijk dat ook is. Ze wil niet bang maar blij worden door de nieuwe knoppen die ontluiken en het geluid van de vallende bladeren maakt haar niet verdrietig maar geeft bezinning.  Ze wil accepteren dat mensen niet te begrijpen zijn, dat iedereen een eigen ziel, eigen logica, eigen invalshoek, eigen reden heeft en hierop gebaseerd zijn leven en relaties opbouwt.
Ze ontdekt dat het feit dat er iemand in ons leven bestaat van wie we houden en waarmee we ooit een mooie tijd hebben doorgebracht en herinneringen hebben opgebouwd, niet betekent dat we hem in ons hokje of vorm moeten persen, want dan blijft er een misvormt iemand achter.
Dat de toevlucht zoeken in een andere mens of in een andere plaats leidt tot dakloosheid. De zoektocht naar rust begint en eindigt bij het accepteren van de ander, zelfs als de prijs die hiervoor betaald moet worden eenzaamheid is.

—

De hemel is altijd paars van Sholeh Rezazadeh is een poëtische debuutroman van een groot literair talent. De hemel is altijd paars van Sholeh Rezazadeh is een zinnelijke roman over liefde en verlangen, over herinneringen en over de vraag of je de ander ooit echt kunt kennen. Winnaar van de Bronzen Uil Publieksprijs 2021.

De hemel is altijd paars verscheen op 12 november 2021 bij ambo | anthos en is zowel daar als (online) bij je lokale boekhandel verkrijgbaar.

Klik door voor meer Raad van Advies.