Unshakable as mountains
Bij Wintertuins schrijfwerkplaats Literatuurnest kunnen schrijvers iedere maand een tekst voorleggen aan collega-schrijvers. Florentine Mol legde ‘Unshakable as mountains’ voor tijdens een bijeenkomst van Literatuurnest Utrecht. Dit fragment maakt onderdeel uit van een roman in aanbouw. In haar roman beschrijft Florentine de gletsjertocht naar Monte Rosa die ze maakte in augustus 2021, dezelfde tocht die haar vader maakte in 2015, waarna ze hem nooit meer terugzag.
Unshakable as mountains
5 augustus 2021, onderweg naar de Alpen
–
Ik ben onderweg naar de berg waar mijn vader nooit vanaf is gekomen. Het is rustig op de weg. Heel Nederland ligt, in de tuin, een park of op het strand, zich overgevend aan de lome invloed van de zon. Ik rijd in zijn auto, een oude, grijze Volvo. De twee voorste wieldoppen ontbreken. Het ziet er onverzorgd uit, als iemand die twee voortanden mist. De achterbank ligt bezaaid met klimspullen waar de prijskaartjes nog aan zitten: bergschoenen, thermoshirtjes, dikke sokken, een broek met van die ritsen aan de zijkant en onderbroeken. Die laatste moeten synthetisch zijn, zoals vermeld staat op de paklijst, want dat droogt het snelst. Mij lijkt inderdaad niets vervelender dan uren door de sneeuw banjeren in een natte onderbroek.
Bij elke witte streep op de weg die ik passeer voel ik mij vrijer. Mijn schouders zakken, ik doe de knopen van mijn broek open en laat mijn buik dankbaar uitpuilen als pudding die uit de verpakking wordt gehaald. Weg uit Amsterdam. Weg van de relatie die continu op het randje van de afgrond balanceert. De relatie die ik telkens weer probeer te lijmen, net als ons kapotte meubilair.
Een paar uur eerder had ik Adam omhelsd in onze woonkamer. De woonkamer met de vuistafdruk in de deur. De woonkamer met de boekenkast die hij speciaal voor mij had gemaakt toen ik bij hem introk, zodat er genoeg plek zou zijn voor het meest substantiële gedeelte van mijn inboedel. De woonkamer met de menora die ik hem cadeau had gedaan, zodat hij zich meer verbonden zou voelen met zijn wortels, zijn joods-zijn, zijn oma die challe voor hem bakte. Het abstracte berglandschap aan de muur – mijn eerste schilderij, gekocht van mijn stufi, op een veiling in Parijs. De woonkamer met de oed naast de bank, die hij bespeelde en waar ik nooit aan mocht komen, omdat ik er volgens hem veel te hardhandig mee omging.
Ik keek uit het raam naar de voorbijgaande fietsers, naar de spitse torentjes van de Waag, de witte marktkraampjes op de Nieuwmarkt, en naar de weerspiegelingen van de zon op het zwarte water in de kade. ‘Unshakable as mountains,’ zei ik tegen hem zoals we gewend waren tegen elkaar te zeggen. Onze liefde: net zo onwankelbaar als de bergen. Dit keer klonk het hol, als een likje verf op een verroest voorwerp. ‘Ik hoop dat je vindt waar je naar op zoek bent,’ antwoordde hij. ‘Dat hoop ik ook.’ Ik vroeg me af of je iets kan vinden zonder te weten waar je naar op zoek bent.
Het was een paar jaar eerder toen mijn vader in deze auto reed, ook begin augustus. Achterin lagen zijn oude en versleten klimspullen. Mijn vader was van mening dat ze vroeger alles beter maakten. Hij droeg daarom decennia oude ribbroeken, had zware bergschoenen met stalen neuzen die hij kocht toen hij ooit student was. Ik stelde mijn vader voor op de gletsjer, over zijn kuiten rode gamaschen en aan zijn rugzak hangt een antieke pikhouweel met verroeste ijzeren kop. Net een alpinist op expeditie begin negentienhonderd. Bij mijn vader was alles minimaal dertig jaar oud, daarna vertrouwde hij het niet meer. Heel anders dan mijn bergspullen, die nieuw en ongebruikt zijn.
Ik vraag mij af of hij wist, misschien ergens onbewust, dat hij niet meer terug zou keren. Dat ook hij sterfelijk was. Dat hij ons nooit meer zou zien, mij nooit meer zou zien. Of hij wist dat het juist zijn liefde was voor de gletsjer, voor deze femme fatale, in haar verleidelijke witte jurk, die hem zou ruïneren. Dat hij opgeslokt zou worden in haar crevasse, één van haar meedogenloze spleten. Dat vraag ik mij af. Tegelijkertijd galmen de woorden van mijn vriend na in mijn hoofd: ‘Ik hoop dat je vindt waar je naar op zoek bent.’ Ik ben constant op zoek: naar erkenning, herkenning, naar liefde, naar mijn vader. Ik wil even niets zoeken, maar simpelweg verdwijnen tussen de diepe dijen van de gletsjer, net als mijn vader.
—
Literatuurnest is een ontmoetingsplek voor schrijvers, dichters en verhalenvertellers. Wie schrijft doet dat vaak alleen, zonder kantoor of collega’s. Wintertuin biedt een schrijfwerkplaats waar je met andere schrijvers en lezers kunt sparren en feedback krijgt op je werk. Gezellig, vrijblijvend en zonder grote verwachtingen.
De werkgroepen van Literatuurnest komen samen op vier locaties: Nijmegen, Utrecht, Arnhem en digitaal via Zoom. Deze bijeenkomsten vinden één keer per maand plaats op vaste avonden. Per editie is er ruimte voor twee of drie schrijvers om een tekst voor te leggen. Wil je meedoen? Meld je dan aan Hannah Chris (Nijmegen), Nicole (Utrecht), Myrthe (Arnhem) of Steff (Digitaal). Of klik door voor meer informatie over Literatuurnest.