De maan schijnt feller in de metaverse

Dit is De maan schijnt feller in de metaverse – de podcast. In deze korte podcastserie gaat Merel van Slobbe met drie schrijvers in gesprek, naar aanleiding van het verschijnen van haar gelijknamige debuutbundel. De schrijvers vroeg ze alle drie om een tekst uit haar bundel te kiezen en daarop te reageren met een eigen tekst. Tijdens de afleveringen gaat Merel met hen in gesprek over deze teksten, over poëzie en over het schrijfproces. Deze eerste aflevering spreekt zij met Moni Zwitserloot over intieme poëzievoordrachten, digitale identiteit, gender en urgentie.

https://www.youtube.com/watch?v=YJg02ivYzSs | Moni Zwitserloot

[]

ik strijk over het toetsenbord. voel de gleuven. het reliëf van de letters. ik blaas wat dons weg. het vliegt door de lucht tot het aan het scherm blijft plakken. het contrasteert met de hectiek die er te zien is. eerst een bus. dan een straat. overspoeld door een digitale laag. ik lift op het hoofdpersonage mee. continu poppen meldingen op. ik word er misselijk van. toch blijf ik kijken. ik volg het personage de supermarkt in. realiseer me dat ik trek heb. ik breng mijn gezicht dichter bij het scherm. ik inhaleer. het stukje dons kriebelt in mijn neus. ik ruik niks. het personage houdt een bak kwark omhoog. ik kan mezelf niet langer inhouden. steek mijn tong uit. beweeg van onder naar boven over het scherm. het voelt koel aan. ik proef niks. wanneer ik mijn tong terug wil trekken. besef ik dat die vastzit. mijn ogen bevinden zich nu heel dicht bij alle push-berichten. het jeukt aan mijn hersenen. ik breng mijn vingertoppen richting het scherm. probeer de meldingen weg te krabben. tegelijkertijd wordt mijn tong naar binnen getrokken. ik glijd de bak met kwark binnen, smakeloze kwark, mijn tong wordt uitgestrekt, dan om diens as gedraaid, uitgewrongen, als een vaatdoekje, mijn hoofd volgt, wordt uitgeknepen, als een spons in elkaar gedrukt, mijn lichaam voel ik niet meer, achter mijn nek lijk ik te stoppen, ik zie niks, steek voorzichtig mijn tong uit, ik voel iets glads, net voor mijn gezicht, volg de rondingen, ik lik mijn eigen lippen van binnenuit, beweeg mijn hoofd naar voren, tot een koel, perfect passend masker tegen mijn hoofd aanschuift, er gaat een licht aan, het schijnt fel

][

Green techno internet age | Merel van Slobbe

mijn computer in slaapstand droomt een groen universum:
overal groeit mos, mos op zand, mos op kapitaal, mos op de oceaan

(mos op vijfjarenplannen, mos op de poëzie
mos op de zwarte gaten, mos op brand awareness
mos op TikTok, mos op talkshows)

en diep in de krochten van de metaverse
organiseert Timothy Morton een technofeestje
voor bacteriën en chatbots

volgens Timothy Morton is tijd een zilveren lava
die uit kraters in de aarde omhoog borrelt
maar in het dreunen van de techno vibreert
iets anders, iets groters

(mos op de golven, mos op hashtags
mos op slijm, mos op de donkere aarde
mos op Mark Rutte, mos op wifi)

bacteriën en chatbots dansen hand in hand
op de beat van deze lucide techno koortsdroom

en ook Paris Hilton geeft een feest in de metaverse
op haar virtuele eiland Paris World

Paris Hilton zegt: the metaverse will be the future of the party world

in het lichaam van Paris Hilton wonen miljarden bacteriën
het bevat tien keer meer bacteriën dan dat het cellen bevat

(mos op lineaire tijd, mos op hyperobjecten, mos op netwerkborrels
mos op de goden, mos op citroenmousse, mos op de grenzen)

een chatbot zegt:
there’s never a clear point
at which a being begins or ends
we are all lichens

Paris Hilton zegt: never pass a mirror without looking in it

en heel langzaam begint haar huid te glitteren
groeien er kleine tentakels uit haar vingertoppen
verandert ze in glanzend mos, pixels en bacteriën
versmelten tot digitaal schuim

Timothy Morton draait de volumeknop
omhoog in de grotten van de metaverse

we zijn niet bang meer voor echo’s
en alles wat langer leeft dan wij
want de apocalyps is al voorbij
hier is een begin, hier is iets groens

Paris Hilton zegt:
dit is een warme planeet
ik ben alleen nog maar de oppervlakte
waar de zon mij raakt

en hier is iets om alles bij elkaar te houden
deze lichamen, deze schreeuwende horizon

—
In deze bundel verkent Merel van Slobbe intimiteit in het tijdperk van internet, popcultuur, metropolissen en virtual reality. Etherische avatars en verdwaalde realitysterren spoken door de gedichten. Steeds staan spanningen centraal: tussen intimiteit en vervreemding, lichamen en data, sensualiteit en kunstmatigheid, magie en machines. Tegelijkertijd wordt fluïditeit gevierd. Grenzen vervagen, zowel inhoudelijk als qua vorm: poëzie versmelt met proza en essayistiek, in een overvloed van tekst en beeld.

De bundel verscheen 13 april 2023 en is onder andere verkrijgbaar via Singel Uitgeverijen en (online) bij je lokale boekhandel.