Toekomstspoken & Bleek
In het ontwikkeltraject van Wintertuin krijgen schrijvers de ruimte om te experimenteren en een platform om elkaar te ontmoeten. Ze worden het gehele traject begeleid bij hun werk en gecoacht in de ontwikkeling van een zelfstandige beroepspraktijk. We stellen je graag voor aan Maaike Rijntjes, de nieuwste maker die Wintertuin rijk is. Speciaal voor de Notulen illustreerde Maaike hun gedichten ‘Toekomstspoken’ en ‘Bleek’. Wil je meer weten over Maaike en het talentontwikkeltraject? Ga dan naar wintertuin.nl.
Toekomstspoken
Een bord waarschuwt let op de planten
de vleermuizen, de kleine blauwpaarse vlinders
in het dorre gras van een leeg oorlogsmonument
dood is goed voor de biodiversiteit:
bloemen van plastic, stof, porselein,
op de grafzerk van familie ROBOT
blakert mos
als schimmel
spook
van een toekomst
waarin niemand meer bestaat –
bezemkoppen
een stuk kam
een Gryffindorpet over een naamplakkaat gehangen
hier ligt iemand brave at heart in een graf met een roestig hek eromheen
alsof het een ledikant is
waar ze uit kan vallen.
Droomt ze nog en kan ze dan in haar dromen
het suizen van auto’s horen smelten
voelt ze de zon branden
door het zwartmarmer dekbed.
Bleek
Sommige rouw is schoon en opgeruimd
is de kromgebogen vrouw die het graf naast dat van een bekende dichter
schrobt tot het weer blinkt
tot de dag terug kan komen om er blaadjes over heen te strooien
de aangestoken kaars te doven, de bloemen
te rotten tot ze bruin over het marmer druipen.
Je kan deze keurige rouw op je altaar zetten
je kan het uitnodigen voor je kringverjaardag
de schaal met hapjes uit de koelkast halen
zachtjes over haar bol aaien
als het langer blijft dan je wilde
kan je jezelf vertellen dat dit nu eenmaal is hoe het gaat:
je moet een dode niet loslaten, je noch aan haar vastklampen
je kan alleen een nieuwe relatie met haar beginnen.
Voor sommige rouw heb je bleek nodig of
het is de stoel vol kleren die ’s nachts in een mens verandert
waar je niet langs durft te lopen omdat je de hand
al om je keel kan voelen.
—
Deze gedichten zijn onderdeel van een tekst die tot stand kwam in kader van een residentieproject van het Vlaams-Nederlands huis deBuren in samenwerking met de stichting Biermans-Lapôtre.