Twijfelbolte

Mijn kleine twijfel nestelt in,
ontwikkelt onzekere organen, besluiteloze ledematen,
een piekerend zenuwstel
met ogen die me vanbinnen aankijken.
Soms geeft mijn twijfel me een trapje
klaagt dat het tijd wordt ruimte te maken.

Je vindt meestal wat je niet zoekt:
iets dat je lang verloren waande, waar je nooit meer aan dacht,
maar dat bij het schoonmaken plots opduikt.
Soms is het geld, soms de liefde, soms antwoord op niet gestelde vragen.

Maar ik zoek en ik vraag het aan honderd mensen.
Ik vraag of er angst of verlangen in ze danst.
Ze het leven hetzelfde willen laten
of de sprong zullen wagen.
Het de relatie dieper maakt of juist kwaad doet.
Wanneer je er klaar voor bent.
Wanneer het te laat is.
Of ze hun carrière staken,
voor het klimaat waken,
zijn er niet genoeg mensen op aarde?
Wat als je toen je jong was het al eens weg hebt laten halen..
Ik vraag of zij voor mij kunnen bepalen
en snel.

Ik vraag of zij zich een Lotusmens voelen,
ingebonden
door de ander
of door verwachtingen
die naarmate de leeftijd vordert,
strakker worden aangetrokken.
Zodat je steeds kleiner en kleiner,
je denken vervormd als een verschrompelde voet,
totdat je compleet bent verdwenen.

Ben ik nog een vrouw
als ik mijn baarmoeder niet gebruik waarvoor die is gebouwd?

Ik blijf mijn moeders kind, een kind nog.
Draag mijn gegeven naam als borstplaat;
zoet van melk en suiker.
Ik vraag haar hoe ik mogelijk zorgzaam kan zijn
als ik zelf microscopisch klein
en mijn onzekerheid zo enorm
als een luchtballon vol hefgas is
vastgeklemd onder de buikwand
waarbij uitdrijving uitblijft.

Ik verborgen in het mandje dat bungelt
de baarmoedermond een zevensprong;
zoveel wegen tussen de bekkenbotten.
Ik vraag waar in te dalen.

—

Deze publicatie is ons toegestuurd als kopij. Wil jij ook werk insturen? Stuur je tekst of idee naar nvho@wintertuin.nl, samen met een motivatie van een paar regels. Binnen acht weken ontvang je van ons een reactie.