Samen kut en Er werd het meisje die dag opgelegd

Poetry Circle Nowhere presenteert iedere maand een jonge dichter

samen kut

welkom
en ontmoet mij
en mijn instabiele vrienden

met ons instabiel zijn
trekken wij elkaar aan
zo blijven de toppers van het leven
het liefst bij ons vandaan
zo omarmen wij elkaar graag
halen de ander naar beneden

ik zie je verbaasd kijken
jezelf afvragen
‘waarom toch?
heb je niet genoeg geleden?
waarom zou je met iemand,
net zou erg als jij, zijn
wat heeft dat nou voor nut?’

ik zal je zeggen hoe het zit:
het is eigenlijk heel prettig
nu hoef ik niet alleen te zijn
maar voelen wij ons
samen
kut

er werd het meisje die dag opgelegd

er werd het meisje die dag opgelegd
een vraagstuk op te stellen
een vraagstuk dat iets zegt
over ‘hoe duurzaam haar project is’
ze deed onderzoek
kwam terug bij de docent en gaf aan ‘niet te weten of wat zij bedacht
wel helemaal perfect is’
wilgentegen is waarvan zij meer wilde begrijpen
ze zou een kunstwerk maken van dit natuurlijk materiaal
zo gaf de docent terug ‘dat het vast een mooi verhaal
zou gaan worden’
en dat er zo veel dingen zijn
die je hiervan zou kunnen maken
hij liet haar plaatjes zien
zij begonnen in gesprek te raken
en zagen toen een doodskist van wilgentenen op zijn scherm
het product was prachtig
daar waren zij het over eens
zij bewonderden het beeld
het wist de sfeer niet te bederven
waarna zij vroeg
‘zou u daar ook in willen liggen na uw sterven?’
‘nou,
mijn vrouw is vorig jaar overleden’,
sprak hij vervolgens ietsje zachter,
waarna hij voor zich uit keek
hij boog zich wat naar achter
en zei
‘ik moest kijken naar een kist
ik kon duizenden euro’s gaan betalen
maar wanneer ik dat zou doen
is het de duurzaamheid die mist
zo stond ik later met eikenhout
– een goedkoper materiaal – in handen
en dacht: “veel betalen, dat ga ik niet doen
die kist
zal straks toch op branden”‘
hij was uitgesproken
zij knikte
waarna ze hem aankeek in zijn ogen
en een glimp wist op te vangen
van het onvermogen zonder haar te leven
waarbij ze voelde dat ze hen samen graag
nog zo veel langer had gegeven
ze antwoordde met ‘oh..’
geen excuus
geen gecondoleerd
want dat vond ze zware woorden
en die leken haar verkeerd, niet juist,
om hem te laten weten
dat ze met hem had te doen
dat ze begreep hoe kort een jaar geleden is
dat ze begreep dat hij blijvend verlangen zal
naar toen
naar toen zij nog samen waren
naar toen zij nog konden discussiëren
over het milieu, over de toekomst
over wat zij van de aarde mochten leren
naar hoe zij plannen maakten
voor de tijd die nog zou komen
want dat jaren zouden volgen
daar gingen zij van uit
ze keek hem in zijn ogen en begreep
dat er nooit een dag bestaan ging
waarop hij gewend zou raken
aan het geluid
van haar aanwezigheid die mist
dat zij voor hem
niet zomaar iemand was
waarover nu werd geconverseerd
maar dat diegene
zijn eigen vrouw was
in die eikenhouten kist

Poetry Circle Nowhere is een landelijk platform voor schrijvende performers en performende schrijvers. Poetry Circle Nowhere maakt performances voor festivals, boomhutten, huiskamers en andere plekken. En host Poetry Circles in Rotterdam, Amsterdam, Leeuwarden, Zwolle, Tilburg en Eindhoven. In elk van deze steden komen wekelijks schrijvers en performers samen om hun kunsten te ontplooien. De komende maanden ontmoet je drie van hen op Notulen van het Onzichtbare. Lees ook de gedichten van Steff Geelen, Alara Adilow en Luna Wicks.