Mijn stem is een hagedis

Fragment uit een van de zes genomineerde eindwerken voor de Afstudeerprijs

Tijdens Nieuwe Types op vrijdag 10 november werd Stef Hulskamp bekendgemaakt als winnaar van de Afstudeerprijs 2023, klik door naar een fragment uit zijn eindwerk Big Time in the Sun. Lees ook fragmenten uit de eindwerken van de overige genomineerden: Willemijn Bussink (zie hieronder), Daniël Olivier, Ettie Edens, Lauren Kleinbussink en Vera Corben.

Mijn stem is een hagedis | Willemijn Bussink

De vrouw die daar zo driftig loopt, op het tikkende geluid van het stoplicht de weg oversteekt – een geluid dat door de stilte van deze vroege ochtend breekt en de opkomende zon lijkt op te jagen: sneller! Sneller! En dat doet de zon, tiktiktik, ze wordt afgeschoten, de lucht in, haar licht likt de aardkloot, ziezo, de omgeving heeft weer kleur, we kunnen door –, die vrouw ben ik.
Er zit iets straks in haar manier van lopen. Alsof ze zich terug wil trekken in haar jas maar tegelijkertijd wordt voortgestuwd door het getik van het licht en de klokken in de stad die met iedere stap worden aangezwengeld, zo lijkt het, alsof alles en iedereen elkaar aanzwengelt. Alles zwengelt elkaar aan en dat maakt dat ze niet stil durft te staan. Ook al zou ze het willen. Stilstaan. Zich terugtrekken in haar jas. Zo diep, zo ver, dat de jas niets meer heeft om door gedragen te worden en zomaar tot een hoopje op de grond valt.
Ze doet het niet. Stilstaan. Stel je voor.
Zij die zomaar besluit de drift uit haar pas te halen, pardoes stil blijft staan, midden op de weg. De consequenties zouden ongekend zijn. De klokken zouden van hun torens vallen, vliegtuigen en vogels uit de lucht. Geldtransacties blijven zweven en pinautomaten raken teleurgesteld. Want zij en haar pas zijn onderdeel van een rad en dat rad moet draaien ook al wil het rechtdoor.
Dat realiseert ze zich ineens. Dat het rad rechtdoor wil, een rechtdoorlopend rad. Wat een grap, ze moet erom lachen. Zo hard dat ze uit het ritme van haar drift raakt. Het bonzen van haar hart klinkt de laatste tijd vrij onregelmatig.
Maar ze komt vooruit en de zon klimt omhoog. De zon gaat op en onder als een vermoeide hoer, daar denkt ze aan. Komt uit een gedicht. Ze weet niet meer van wie. Maar het ontroert haar omdat er compassie in zit. Met de hoer, met de zon. Mijn god wat vermoeiend, iedere dag op en neer. De zon gaat op en onder als een vermoeide hoer, eindelijk erkenning. Ze loopt door. Over het pad in het park en het bos waar ze iedere ochtend dezelfde ronde loopt.

Wanneer ze moe is, zoals vandaag, loopt ze langer. Zigzagt ze dwars door het gebied waar ze normaal die cirkel loopt. Omdat ze inmiddels weet; het heeft geen zin. Om thuis te komen en achter haar bureau te kruipen en de pen op te pakken wanneer haar hart ieder moment uit haar lichaam kan stuiteren en de woorden niets meer lijken te betekenen dan hun aanblik. Tekens op papier, hoekig, recht, niets. Dus loopt ze door, omdat ze daarin iets van geruststelling vindt. Ene voet voor de ander, ziezo.

—
Voor de negende keer op rij reikt Wintertuin de Afstudeerprijs uit aan de student met het beste afstudeerproject. Met deze prijs geeft de organisatie aandacht aan een nieuwe lichting schrijvers en makers. Studenten van de schrijfopleidingen van RITCS, Gerrit Rietveld Academie, Koninklijk Conservatorium Antwerpen, Hogeschool voor de Kunsten Utrecht en ArtEZ University of the Arts konden tot 9 juli hun werk insturen.