Waterwegen

Buiten zinnen presenteert Talenten aan het woord

De komende drie weken presenteert buiten zinnen op Notulen van het Onzichtbare drie talenten om in de gaten te houden. Kijk, beluister en/of lees hier de voordracht van Anne Giesen. 

Waterwegen

Er ligt een stoel in het gras, de poten omhoog als bij een dood dier. Dorre halmen kietelen mijn middel. Onder een uitgemergelde citroenboom verdwijnt een voetbal langzaam in zichzelf. Het waait. De wind is warm. Ik steek mijn tong uit om het strandzand erin te proeven.
Cicaden gonzen om me heen. Het maakt de stilte enkel stiller, als het tikken van een klok. Ik klem mijn tenen samen om mijn slippers niet te verliezen en waad richting het einde van de tuin. Daar stort de wereld steil omlaag tot aan een traag stromende beek. Een plastic zak breekt het oppervlak. Aan de overkant van de geul wordt de zee van onkruid hervat, het landschap met twee handen uit elkaar gescheurd.
Langzaam, zo langzaam dat het bijna per ongeluk is, schuifel ik dichterbij. De grond lijkt omhoog te komen wanneer ik naar voren buig. Ik druk mijn handen tegen mijn buik. Het voelt alsof mijn lijf alvast oefent met vallen.
‘Alba!’
Een ruk achteruit. Mijn rug raakt klam linnen. Papa ruikt naar zeep en zweet en zonnebrand; zijn ademhaling laat me deinen.
‘Ik dacht dat ik iemand hoorde,’ zeg ik.
‘Ik ga een heg planten,’ zegt papa.

Papa wil dat ik dichtbij blijf, het liefst in dezelfde ruimte als hij. Samen dragen we een ladekastje van de zolder naar mijn kamer. We knippen de kaartjes van al mijn nieuwe kleding, vegen bladeren van de veranda en spinnenwebben van het plafond en stapelen kussen op de woonkamervloer bij wijze van een bank.
Ik weet wat papa probeert te doen. Hij windt me op als een blikken speelgoedfiguurtje, hoopt dat zolang hij blijft draaien, ik recht vooruit zal blijven lopen, zonder bezig te zijn met de beek in de tuin of de wereld voorbij het hek, zonder bezig te zijn met mama. Zijn blik volgt mijn bewegingen als bij een jagende kat.
Vroeg in de avond van de derde dag vraagt papa me een ladder uit de schuur te halen. Ik heb me net omgedraaid wanneer er achter me een klap klinkt die doortrilt in mijn benen. De doos in papa’s handen is gescheurd. Twee flappen aan de onderzijde hangen als gebroken vleugels. De grond rond zijn voeten is met boeken bezaaid.
Papa kijkt zo geschokt dat ik moet lachen. Na een hartslag stilte lacht hij mee. We laten ons op onze knieën zakken en graaien om het snelst de boeken bij elkaar. Hij wint Mrs. Dalloway. Ik trek Hamlet onder zijn vingers vandaan. Als wraak port hij in mijn zij en ik kronkel. Onze gezichten, grijnzend en verhit, zijn zo dicht bij elkaar dat zijn ademhaling over mijn wang kriebelt. Ik open mijn mond om hem te plagen en kijk op naar zijn ogen, net wanneer zijn blik over mijn schouder op de achterdeur valt. Zijn uitdrukking zijgt ineen als een slecht gerezen cake.
Ik durf niets te vragen wat hij weet over mama. Daarom zeg ik: ‘De ladder’, en duw mezelf overeind. Zonder nog een keer naar papa te kijken, haast ik me naar de achterdeur. Het voelt alsof we iets hebben gedaan dat niet mag.
Ik ben al op de veranda wanneer papa roept: ‘Alba!’
Ik blijf staan. Er volgt niets. Ik spring van de veranda en ren tot bij de schuur.

—

Buiten zinnen is een initiatief van Bibliotheek Gelderland Zuid, Mensen Zeggen Dingen en Wintertuin | De Nieuwe Oost. Buiten zinnen doet van alles rondom taal speciaal voor jongeren t/m 25 jaar. Ze organiseren jaarlijks een literair festival waar jongeren en jongvolwassenen in aanraking komen met literatuur in al haar facetten. Ze brengen hen in contact met nieuwe, jonge en hippe auteurs. Ze organiseren workshops voor alle jongeren die het leuk vinden om te schrijven en zetten talent in de spotlight, bijvoorbeeld met hun educatieproject speciaal voor ROC-studenten.