IK VERLIES MIJN VERTELLER UIT HET OOG

Helaas ook dit jaar nog geen Gedichtennacht op locatie, maar wel zes dagen lang iedere dag poëzie!

Op vrijdag 28 januari zou Wintertuin voor de Nijmeegse Gedichtennacht samen met Op Ruwe Planken als heuse paradijsvogels neerstrijken in centrum voor natuur en cultuurhistorie De Bastei te Nijmegen. Helaas hebben we moeten besluiten niet aan land te gaan. Maar, niet getreurd, ook dit jaar bieden we de schrijvers online een podium. Van 27 januari t/m 1 februari, de eerste zes dagen van Poëzieweek 2022, verschijnen de teksten van de dichters die eigenlijk in De Bastei zouden voordragen: Tessa van Rooijen, Mattijs Deraedt, Maaike Rijntjes, Daan Doesborgh, Yentl van Stokkum en Maartje Smits. 🌕

IK VERLIES MIJN VERTELLER UIT HET OOG

ergens op de heide waarschijnlijk ik roep hem hij antwoordt niet
ik maak me geen zorgen

hij komt wel
de nacht valt de maan valt op de moors de maan valt op de heide de maan beneemt me weer
de adem de maan doet me weer verlangen naar iets groots dat me nog moet overkomen

ik probeer een knoop in mijn leven te leggen
zodat ik weet naar welk moment ik terug wil keren

ik moet stoppen met speculeren over een afloop

het verontrust me hoe tijd beweegt er klopt bloed in mijn aderen er trilt iets in de palm van
mijn hand een vogel vliegt op een kraai vliegt op

kra kra

ik leg hier mijn tijdelijkheid neer laat me dan vanaf dit punt steeds weer terugkeren
laat me vanuit dit landschap herhaling opzoeken laat me steeds weer denken een haas te zien
in de verte laat me steeds weer dit ruisen horen laat me vanaf hier steeds weer beginnen met
praten

laat dit mijn eerste en laatste herinnering zijn

laat mijn eerste en laatste herinnering niet van een ander zijn

laat het niet zijn hoe een hand de mijne streelt laat het niet een blik zijn een stem

dit gebied behoort nog niemand toe laat het van mij worden

de kleine takken ruisen het hoge gras ruist de aarde ruist en ik kan alle sterren zien
ik zet mijn stappen rustig

mijn verteller is hier ongetwijfeld verdwaald sommige landschappen hebben dat effect
ik ben geduldig

alles is hier en ik houd van alles geef me een kans om niet te verdwijnen geef me een kans op
deze pure vorm van onsterfelijkheid geef me dit tedere eeuwige laat me dit narratief als een
baken gebruiken ik heb de neiging te ver door te bladeren

er roept een uil in de verte en ik denk dat ik het ben
die hij roept