Hiroshi Yoshimura en het licht

Een inkijkje in de muzikale wereld van Yoshimura en zijn bewonderaars

November 2021 verscheen het chapbook Slaap lekker, Hiroshi Yoshimura van Jordi Lammers bij Wintertuin Uitgeverij. Op het Wintertuinfestival (18 april 2022) presenteerde Jordi binnen het programma De Grote Beloftes zijn chapbook aan het grote publiek in een bijzondere, artistieke performance.
Slaap Lekker, Hiroshi Yoshimura is een bundeling van vijf korte verhalen van vijf verschillende personages, die allemaal willen geloven dat er iets groters is, een uitweg naar een mooier, beter en zinvoller bestaan.
De Japanse muzikant Yoshimura (1940 – 2003), vormt een grote inspiratiebron voor Jordi en speelt een rol in het titelverhaal van zijn chapbook én zijn festivalperformance. Voor Notulen van het Onzichtbare geeft Jordi alvast een inkijkje in de muzikale wereld van Yoshimura en zijn bewonderaars.

Hiroshi Yoshimura en het licht

This album reminds me of when you’re playing Animal Crossing past your bedtime and you get that relaxing ass music that Nintendo has in the game.

Het is een woensdagavond en het regent. Na een hele dag te hebben geschreven zoek ik een album van Hiroshi Yoshimura op, mijn go to als ik moe ben en iets wil horen dat nauwelijks aandacht opeist. Hiroshi is namelijk geen muzikant die zijn best doet om op te vallen. Vaak bevat een nummer maar een paar tonen die zich traag en onopvallend herhalen, als een vakantiedag waarin de tijd stil lijkt te staan. Ik klik zijn album aan, rommel wat in mijn kamer en voordat ik het doorheb is zijn muziek deel van de andere geluiden geworden. Het getik van de regen, het rivierachtige geluid van de koelkast en het gesuis van de verwarming. Het is er wel, maar ook weer niet. Je zou bijna vergeten dat iemand het ooit gemaakt heeft.

It’s as if peering through a glass window with the rain and trees in the distant background, slowly getting you warm and cozy. This music is timeless and indescribably beautiful.

In een van mijn verhalen gaan twee meisjes – jeugdvriendinnen – naar een concert van hun grote liefde Hiroshi Yoshimura. Vroeger was zijn muziek de soundtrack van hun vriendschap en nu hopen ze dat gevoel terug te krijgen. Even lijkt het te lukken, maar langzaam beseffen ze dat dingen niet meer hetzelfde zijn. Ze zijn zelf veranderd, en daardoor ook de muziek.

I’m sitting on the porch of a cabin in the mountains of northern Georgia. My wife is still in bed. The dogs are sleeping by my feet. There’s a cup of hot fresh coffee by my side. I put this album on. Sometimes music fits a moment perfectly.

Muziek is mijn favoriete manier om mensen te leren kennen. Die verbondenheid als je hetzelfde nummer mooi vindt, komt misschien het dichtst in de buurt van verliefdheid. Je hoeft nergens over te praten, je hoeft geen geheimen te delen of maatschappelijke thema’s te bespreken. Je hoeft alleen iemand aan te kijken en te zien dat iemand het op dezelfde manier ervaart als jij. Dat die ervaring misschien heel anders was, doet er dan niet toe. Even mag je geloven dat je elkaar begrijpt, dat iemand snapt wat je nooit onder woorden hebt kunnen brengen.

Sitting in my windowless office, I can listen to this and go everywhere, anywhere and nowhere. Thank you universe.

Het was winter en alle dagen leken op elkaar. Ik schreef aan het chapbook, lummelde wat in mijn kamer en scrolde regelmatig door de comments onder de albums van Hiroshi Yoshimura. Ze ontroerden me. Japanners die hun jeugdherinneringen deelden, Amerikanen die het iedere ochtend in de bus luisterden, Zweden die per ongeluk de link hadden aangeklikt en sindsdien niks anders opzetten. Het voelde als een grote familie, een bont gezelschap mensen die allemaal op een ander moment en op een andere plek van die herhalende melodieën hadden genoten. Ik fantaseerde over hun levens zoals ik soms ook over personages fantaseer. Ze bestonden wel, maar ook weer niet. Ik kon nog van alles van ze maken.

Wow, thanks for posting this. I never would have come across it any other way… and it’s wonderful.

Hiroshi Yoshimura had zelf nooit kunnen bedenken dat hij zoveel mensen bereiken zou. Tijdens zijn leven had hij een klein clubje liefhebbers in de ambientscene en beperkte zijn commerciële succes zich tot de jingle van een tandpastareclame. Pas na zijn dood verspreidde zijn muziek zich door een algoritme van YouTube dat zijn albums om een of andere reden bovenaan miljoenen pagina’s plaatste. Ironischer krijg je het niet. Een artiest die er alles aan deed om in de schaduw te blijven, geholpen door een technologisch systeem dat er alles aan doet om dingen in de zon te zetten.

I will be happy if, when you enjoy this album, the surrounding scenery can be seen in a slightly different light.

Dit is het enige citaat dat ik van Hiroshi Yoshimura zelf heb kunnen vinden. Ik deel zijn verlangen. Het liefst wil ik zo schrijven dat de lezers van mijn chapbook vergeten dat het ooit door iemand is verzonnen. Ik wil er zijn, maar ook weer niet – zolang het licht maar verandert.