Inzendingen workshop Quarantainedagboek schrijven

Corinne Heyrman gaf een workshop, lees hier twee van de dagboekfragmenten die daaruit voortkwamen

Ergens na nu (10-04-2020) | Ruben Hendriks

Op de onderste plank van het keukenrek staat een fles Charles Heidsieck, champagne. Mijn vriend kreeg hem voor zijn verjaardag die hij twee maanden na de eigenlijke datum vierde.

Die avond waren er zo’n dertig mensen in ons appartement. Die avond was 1,5 meter nog de breedte van een nieuwe kast. Past hij wel of niet tussen de spiegel en het raam? Die avond begroetten wij onze vrienden met omhelzingen, stevige handdrukken en drukten wij wang tegen wang tegen wang. Bij het gebrek aan voldoende shotglazen werd de wodka bijgeschonken en doorgegeven in hetzelfde glas. Het werd later en de gebaren werden groter. Ik legde mijn hand in de nek van een vriend en vertelde hem hoe gelukkig ik was dat hij hier naast me stond. Aan de andere kant van de kamer werd gediscussieerd en het kon niet anders zijn, dan dat er consumptie meevloog met dat wat gezegd moest worden. Een vriendin verslikte zich in haar wijn van het lachen. Servetten werden doorgegeven en er werd op haar rug geklopt om de hoest los te maken.

Ik sta in de supermarkt en kuch in mijn ellenboog. Het levert twee angstige blikken op. Een vrouw, halverwege het gangpad, keert resoluut om. Ik schaam me en lach het ongemak weg. Bij de kassa kijkt een man geïrriteerd om als ik mijn boodschappen op de band leg. Ik sta te dichtbij, besef ik. ‘Sorry, ik moet hier nog aan wennen.’ prevel ik.
1,5 meter.
1,5 meter.
1,5 meter.

Herhaling brengt gewoonte.

Er ligt een dun laagje stof over de champagnefles, terwijl ik drie dagen eerder het hele rek inclusief inhoud heb afgestoft. Wat aandacht krijgt, dat groeit. Het is echt waar. Mijn vriend en ik hebben afgesproken om de fles te bewaren voor een bijzonder moment. 59,95 euro (we hebben het opgezocht) ontkurk je niet voor een kleinigheid.

Het feestje lijkt uit een vorig leven. En hoewel de aarde onverstoord blijft draaien, en de lente niet op zich laat wachten, zijn de dagen anders. Ik verzink sneller in gedachten en blijf daar dan wat langer. Zoals de zomers in mijn kindertijd oneindig leken, zo lijkt de dag zich langer te rekken. Dat mag zo wel blijven, denk ik.

Nu is het later, in elk geval ergens na nu. Ik vraag me af of de fles nog steeds wacht onder een steeds dikker wordend laagje stof, of dat je inmiddels hebt begrepen dat wat bijzonder is, heel klein kan zijn.

Quarantainedagboekfragment (1 mei 2020) | Meliza de Vries

Nu wordt de thee pas koud en heb ik geen zin om nieuwe te zetten.
Als ik dit schrijf zijn er zes semi-lockdownweken voorbij.
De vloer is stoffig en er liggen broodkruimels en geitenkaas.
’s Avonds heb ik geen zin om op te ruimen, alleen de boerderijpuzzel
en de blokkentrein herstel ik, alsof ik een beetje controle krijg
over het dierenrijk en de spoorwegen terwijl ik elke trein mis.
De planten hebben nooit zulke groene bladeren gehad,
dagelijks word ik geconfronteerd met hun groei en behoefte aan water
hun potgrond zal nimmer droogstaan tijdens de quarantaine van de mens.
Wat zullen de bomen opgelucht zijn zonder vliegtuigen en auto’s op snelwegen.
Ons kind van 11 maanden is elke dag met zijn ouders, zodat hij spontaan
eenkennig is geworden. Iedereen is nu eenkennig.
We spreken elkaar via satellieten. Rimpels vervagen door pixels.
We voelen ons desondanks verjaren door de smalte van kamers.
Alsof ik elke dag iets mis van de hectaren wereldbol
maar zelfs de kruimels op de vloer lijken groot en zwaar vandaag.
Het is simpelweg jezelf opnieuw verhouden. Soms denk ik
iemand anders te zijn geweest. Iemand zonder planten en met dampende thee.

—

Om de komende tijd quarantaineverhalen te verzamelen, vragen we verschillende schrijvers om een online workshop te geven. In de eerste workshop helpt Corinne Heyrman je bij het opschrijven van jouw literaire dagboekfragmenten. Ruben en Meliza waren twee van de schrijvers die de workshop volgden en ons het eindresultaat stuurden.
Zelf ook inspiratie gekregen, klik door voor Corinne’s workshop Quarantainedagboek schrijven en doe mee! Of klik door voor een overzicht van de tot nu toe verschenen workshops en inzendingen. Benieuwd naar de volgende workshops? Houd Notulen van het Onzichtbare en/of onze Facebookpagina in de gaten. 

Ruben Hendriks studeerde in 2013 af aan de opleiding Kunst, Theater en Media te Heerlen, waar hij ontdekte het liefst bezig te zijn met het delen van verhalen. Na behoorlijk wat omwegen is hij momenteel werkzaam in de geestelijke gezondheidszorg, waar hij zoekt naar de verhalen van de mensen achter de ziektebeelden, en probeert deze in woorden te vangen.