De maan schijnt feller in de metaverse

Dit is De maan schijnt feller in de metaverse – de podcast. In deze korte podcastserie gaat Merel van Slobbe met drie schrijvers in gesprek, naar aanleiding van het verschijnen van haar gelijknamige debuutbundel. De schrijvers vroeg ze alle drie om een tekst uit haar bundel te kiezen en daarop te reageren met een eigen tekst. Tijdens de afleveringen gaat Merel met hen in gesprek over deze teksten, over poëzie en over het schrijfproces. Deze aflevering spreekt zij met Mel Kikkert over poëzieperformances, fancultuur, tiktok en ChatGPT.

onwerkelijke motor | Mel Kikkert

wat als ik twee androïden doodschiet
wat als ik een simulatie maak van mijn leven
mijn vrienden en familie animeer en ze laat doen wat ik wil dat ze doen
dat ze vaker hun excuses aanbieden
me aaien of knuffelen of zoenen
me aan het lachen maken
bij me zijn zonder ongemak

wat als ik opga in een systeem
heb je ooit een korrel van iets gevonden
een korrel zand, een korrel asbest, een korrel snot
wat als je pc opeens in korrels plastic en metaal vervalt
wat als ik plots uit losse korrels besta en men me in een bakje moet ronddragen
niemand zou dat doen denk ik

ik krijg een ambitieus verhaal voorgeschoteld en ik stik erin
de korrels van een narratief, daar stik ik in
van een personage dat me achtervolgt
de dood van een fictieve ik waar ik om moet huilen
waarvan ik constant de resten tussen mijn tenen en in mijn bilspleet vind

heb je ooit een hoop zand gezien
maar echt een enorme, wel kleiner dan een woestijn (al weet ik niet wat de voorwaarden zijn voor iets om een woestijn te mogen heten)
hier ik render het even voor je
dat duurt een paar minuten
we wachten naast elkaar, ongemakkelijk
tot het zand ons compleet omringt
we laten onze lichamen vallen in de hoop
het zand is zacht
ik reik mijn hand naar je uit
voel je ruggengraat door je shirt heen
hij is zo knokig, ik vind het zo knap dat ik dat erin heb kunnen stoppen
het voelt alsof het echt is
alsof ik je echt kan aanraken
alsof ik je echt kan liefhebben

wat als je pistool opeens niet meer vuurt
hij is geblokkeerd, of zo
wat als je de androïden dood moet schieten, maar je pistool vuurt niet meer en eigenlijk wil je het niet maar je wilt weten hoe het verhaal verder gaat
is dat een dealbreaker?

ik droom de laatste tijd over verschillende vertakkingen in mijn eigen verhaal
alternatieve universums die me achtervolgen
de korrels ervan
ik druk mijn eigen lichaam naar beneden
maak mezelf flexibel
ik kan opeens ragdollen
flikker mezelf van een berg af
enkel om te ervaren hoe het is geen botten te hebben
geen structuur
geen terughoudendheid

ik ben de beste versie van mezelf
ik word geüpdatet en bijgeschaafd
ik ben wat een ander wil

plotgaten vul ik op met fluff
ik bevind me in de bottle episode van mijn leven, al een aantal jaar
ik zie de twitch-chat, ze praten over mij
ik praat niet terug
ze willen van alles weten of opmerken
ik kijk in de spiegel en zie mijn avatar
octo van spongebob, met dikke kwarktassen
geil

ga dood dan. ga dood dan. ga fucking dood dan jij kleine mier
jij kleine worm, jij kleine rat, jij viespeuk
kill yourself
kill yourself
kms
lmao hij doet het echt
het is echt
het is allemaal echt
de tranen zijn echt, ik kan ze proeven, ik kan ze voelen, ze zijn nat
ga lekker slapen kitten, ik zet de call wel uit als je slaapt
morgen komt de zon weer op in minecraft
dan gaan we samen kijken
dan zwemmen we in het water en eten we vissen
dan maak ik een taart voor je, in ons paddenstoelenhuisje
dan melk ik de koeien wel, en maai het wheat
blijf jij maar lekker liggen
hier ik zet je favoriete disc aan
ik houd van jou

er is vuur
de kachel stond nog aan en er is vuur
in ons paddenstoelenhuisje
bo burnham was bij een phoebe bridgers concert, gewoon bij de andere mensen niet eens backstage of zo
mensen hebben hem gefilmd
ik wil weten hoe het met hem gaat
of het wel goed gaat

Digitaal verlangen II | Merel van Slobbe

stel je voor dat je op de zeventiende verdieping van een flatgebouw staat

je kijkt naar buiten, het is nacht, de stad bestaat uit een eindeloze verzameling verlichte ramen, achter de ramen zie je vreemden, je ziet ze, maar je kunt ze niet aanraken

in haar boek The Lonely City schrijft Olivia Laing:

this commonplace urban phenomenon, available in any city of the world, conveys to even the most social a tremor of loneliness, its uneasy combination of separation and exposure

ook tinder vormt een eindeloze verzameling verlichte ramen, rijen mensen die tegen het glas van hun profielfoto aanleunen, je ziet ze, maar je kunt ze niet aanraken, this uneasy combination of separation and exposure

vriendin L. bestudeert het instagramprofiel van tindermatch M., iedere afbeelding een nieuw brokje context: een serie wolken, een wielrenfiets, een stukje wazige vingertop voor de lens, een selfie, felt cute might delete later

op instagram vervagen herinneringen niet, ze blijven intact of ze verdwijnen, verval wordt handmatig aan foto’s toegevoegd door nostalgische filters (felt cute might delete later)

op instagram kun je je eigen contouren herschikken (felt cute might delete later)

op instagram brokkelt niets af, er groeit geen onkruid in deze digitale ruimte, er groeit geen schimmel op de salades, op het internet is niets aan het worden, beweging is alleen zichtbaar door bevroren onscherpte, een wazig landschap, chaotisch en verstild tegelijk

L. vraagt aan haar ex of hij haar naaktfoto’s van zijn telefoon heeft verwijderd

dit is digitaal verlangen: herinneringen uploaden en herinneringen verwijderen, wraakgodin en Aphrodite tegelijk, are you sure you want to delete this item?

L. las ergens dat we dagelijks gemiddeld drie uur en vijftien minuten naar het scherm van onze telefoon staren en toch, zegt L., komt dit scherm nooit in onze dromen voor

het scherm is iets waar we doorheen kijken, een toegang tot, maar geen object op zich, pas als het scherm plotseling wegvalt, als de batterij leeg is, zien we het ding en daarmee onszelf: nek en schouders naar voren, reikhalzend, alsof we ergens net niet bij kunnen

deze touchscreen deur naar een trillend universum

enkele nachten later droom ik over mijn telefoon die ritmisch meldingen blijft geven, het scherm een roze gloed

dit is digitaal verlangen: een telefoon die nooit verder dan honderdtwintig centimeter van je vandaan ligt, honderden foto-albums voor altijd net binnen handbereik, honderden conversaties voor altijd net binnen handbereik, ik bekijk foto’s van elanden in de sneeuw op Google Street View

voor haar verjaardag kreeg Kim Kardashian van Kanye West een hologram van haar overleden vader cadeau, het hologram vertelt haar dat hij trots op haar is, het hologram heeft een goed postuur (zijn borst naar voren, zijn voeten iets wijder dan schouderbreedte, alsof hij een TEDTalk geeft), hij noemt haar Kimberley, hij zegt dat ze een beautiful soul is, Kim Kardashian veegt enkele tranen weg, na de toespraak breekt het hologram in een wolk gouden pixels uiteen

de oprichter van het bedrijf dat hologrammen van overleden familieleden verkoopt, spreekt van digitale onsterfelijkheid: ‘Natuurlijk is het niet exact hetzelfde, er mist een fysiek lichaam, bijvoorbeeld, maar daar staat tegenover dat we binnenkort op onze eigen begrafenis rond kunnen spoken.’

dit is digitaal verlangen: aanwezigheid en afwezigheid tegelijk, een lege omtrek gevuld met schitterende pixels, emoji’s, dichtbijheid en afstand, tederheid, een sepia-filter over je foto, een naaktfoto om vier uur ’s nachts, M. stuurt I’m a bit drunk (I like you)

L. heeft inmiddels 74 matches op tinder, ze opent haar profiel, maar de wifi hapert, we krijgen alleen de bovenkant van haar gezicht te zien, donkere haren, twee ogen, daaronder is het grijs, een lichaam dat niet laadt, we wachten, we kijken terug, we zijn er nog

—
In deze bundel verkent Merel van Slobbe intimiteit in het tijdperk van internet, popcultuur, metropolissen en virtual reality. Etherische avatars en verdwaalde realitysterren spoken door de gedichten. Steeds staan spanningen centraal: tussen intimiteit en vervreemding, lichamen en data, sensualiteit en kunstmatigheid, magie en machines. Tegelijkertijd wordt fluïditeit gevierd. Grenzen vervagen, zowel inhoudelijk als qua vorm: poëzie versmelt met proza en essayistiek, in een overvloed van tekst en beeld.

De bundel verscheen 13 april 2023 en is onder andere verkrijgbaar via Singel Uitgeverijen en (online) bij je lokale boekhandel.

Op 12 en 14 juni vindt de afstudeervoorstelling Morgen komt de zon weer op in minecraft van Mel Kikkert plaats in Huis van Puck. In deze voorstelling wordt aan de hand van muziektheater gedoken in de wereld van parasociale relaties: het eenzijdige contact dat je kan hebben met beroemdheden. Wat als je digitale leven je fysieke bestaan binnendringt en het onderscheid tussen beide langzaam vervaagt? Hoe ga je om met een verliefdheid die alleen in je eigen hoofd bestaat? Wat doet het met je als je alles kan zijn in de compleet maakbare, virtuele omgeving? Wanneer wordt de overprikkeling te veel?