a vending machine of possible evenings
Graag stellen we je voor aan een van onze nieuwe makers!
In het ontwikkeltraject van Wintertuin krijgen schrijvers de ruimte om te experimenteren en een platform om elkaar te ontmoeten. Ze worden het gehele traject begeleid bij hun werk en gecoacht in de ontwikkeling van een zelfstandige beroepspraktijk. We stellen je graag voor aan Moni Zwitserloot, de nieuwste maker die Wintertuin rijk is. Speciaal voor de Notulen schreef Moni het gedicht ‘a vending machine of possible evenings’. Wil je meer weten over Moni en het talentontwikkeltraject? Ga dan naar wintertuin.nl.
a vending machine of possible evenings
fruit is hanging low and most people walk through it
like it is nothing
ik ren de winkel binnen
direct richting het magazijn
waar de dozen staan
waar het bubbelplastic is
ik scheur een reep af
en ga liggen
mijn buik rommelt
het is bijna sluitingstijd
als je vertrokken bent
heb ik het gevoel dat iemand
de telefoon opgehangen heeft
terwijl ik nog een hoop te vertellen had
wanneer ik me beweeg
knapt het bubbelplastic open
als ik (terug)draai
knapt het weer
ik leg mijn vinger
op een van de bubbels en duw
duw harder
het wil niet knappen
mijn vinger volgt de route
tussen de bultjes
ze zien eruit als kippenvel
ik stel me voor dat je komt
elke keer
dat een van de bubbels
onder mijn bewegende lichaam
openknapt
*
een druppel regen vindt zijn weg naar beneden
langs het slaapkamerraam
je bevindt je tussen mijn benen
en beweegt je kaak
alsof je mindful een appel eet
elke hap is aandachtig
je kauwt tot ik helemaal vermalen ben
als meel tussen twee molenstenen
je vouwt mijn labia open
als een leesboek
(bestudeert ze grondig)
afstand van clitoris tot vagina
minus pubic hair
staat gelijk aan genot
je kneedt en kneedt
tot ik bijna wegdrijf
tot het geluid van jouw kinderen
die zachtjes de trap oplopen
de krakende trede ontwijkend
(me terughaalt)
er schijnt gouden licht de kamer binnen
zoals wanneer je je computerscherm
op nachtmodus instelt
*
in eerste instantie zag ik je niet
je viel weg tegen de witte muur
lijkbleek
schaduwen die als diepe rimpels
over je gezicht heen lopen
als barsten in een muur
we zijn al te lang wakker om nog te weten
waar de ene dag eindigt en de volgende
begint
de schaduwen strekken zich uit
tot ze mij bereiken
mijn landschap opdelen in eilandjes
licht dat zich als sproeten
over mijn lichaam verspreidt
(het heeft iets jeugdigs)
jij zit nog altijd verstard tegen de muur
de hoek van je kaak maakt 90 graden
net als mijn penis
ten opzichte van mijn lichaam
ze zouden in elkaar passen als een tetrisspel
ik vraag me af of het ons lukt
nog 90 minuten langer te spelen
*
ik draag een loden pak
als een after dinner dip
we slaan het kussen en aanraken over
je duwt je penis in mijn vagina
precies zoals je zou verwachten
van heteroseksuele geslachtsgemeenschap
behalve dat je een dildo draagt
en een loden pak
je beweegt in en uit
als iemand die te lang in de zon heeft gestaard
(als een schildpad die naar de zee beweegt)
ik kijk naar de wekker op het nachtkastje
en zucht: mijn trein gaat over 20 minuten
*
ik gooi een muntje op
in
jou
ik wacht tot er wat begint te bewegen
daarbinnen
het gaat me om het proces
niet de uitkomst
zei mijn wiskunde leraar ooit
als ik nu een formule probeer te maken
weet ik niet zeker of beide kanten van het = teken
gelijk zijn aan elkaar
geld = seks
geld = macht = onderdrukking = seks?
geld = een muntje opwerpen
kijken welke kant boven
—
Dit gedicht is geïnspireerd op het boek Paul Takes the Form of a Mortal Girl van Andrea Lawlor. De titel en de eerste strofe zijn citaten uit dit boek.