Lieve Rosa en Jacqueline

Voor onze rubriek Raad van Advies vragen we schrijvers die net een boek uit hebben om een tip die voortkomt uit dat boek. Dat kan een ander kunstwerk zijn dat inspiratie gaf tijdens het schrijven, maar bijvoorbeeld ook een levensles van (of in dit geval voor) het hoofdpersonage. Op die manier bieden we je een tip in een tip! Want naast de genoemde tips word je ook geattendeerd op het nieuwe boek van de schrijver in kwestie. Dit keer lees je een brief die Willemijn Kranendonk aan de twee hoofdpersonages van haar debuutroman De Geliefden schreef. Ook benieuwd naar de andere bijdragers aan Raad van Advies? Klik vooral even door.

Raad van Advies | De Geliefden

Lieve Rosa en Jacqueline,

Ik schrijf jullie uit een andere dimensie, of tenminste: zo voelt het voor mij. Drie jaar lang hebben jullie in mijn hoofd gewoond. In het begin als de vonkjes die je ziet wanneer je een aansteker aanklikt. Blauwgroene spikkeltjes warmte. Later werden jullie volledige personen, met eigen karakters, tegenstellingen en paradoxale verlangens. Vlammetjes waaraan ik me kon warmen.
Jullie verhaal ligt nu een paar weken in de winkels, en mensen beginnen me te vragen waarom ik over jullie heb geschreven.
Waarom oudere dames?
Waarom per se deze twee vrouwen?
Waarom twee uitersten? 
Waarom twee verhalen?
Ik vind het moeilijk om de vragen te beantwoorden, omdat het voor mij niet als een keuze voelde. Jullie verhalen zijn noodzakelijkerwijs mijn leven binnengekomen. Over jullie schrijven voelde onoverkomelijk, niet als een vraag, maar als een zichzelf gevend antwoord. En nu moet ik me opeens verantwoorden, terwijl ik geen antwoorden heb.
Ik heb enkel vragen aan jullie.
Want, lieve Rosa en Jacqueline, hoe gaat het met jullie? Jullie verhaal stopt op een wankel moment. Jullie liefde is nog steeds onzeker, jullie samenkomen nog steeds twijfelachtig. Ik wilde jullie geen sentimenteel einde geven, geen Happy ever after. Want zo gaat het bijna nooit. Hoe ouder ik word, hoe meer ik het gevoel heb dat er maar weinig dingen zijn die vanzelf worden zoals ze moeten zijn. Er is altijd werk voor nodig, er is altijd wel iets dat mis is. Jaloezie, of angst. In mijn geval vaak angst.
Op de boekpresentatie vroeg iemand me of het jullie is gelukt om samen te komen. En het gekke is dat ik daar tot dan toe nooit over had nagedacht. Ik was niet bezig met jullie toekomst, alleen maar met jullie heden in het verhaal. Ik voelde me achteraf schuldig omdat ik zei dat ik niet dacht dat het jullie zou lukken om over jullie trauma’s en ego’s heen te stappen. Toen ik ’s avonds in bed lag, voelde ik me een slecht mens. Wie ben ik om te bepalen wat jullie wel en niet kunnen? Jullie zijn twee volwassen vrouwen, moegestreden misschien, maar niet zonder motivatie. Ik weet dat jullie zoveel in jullie hebben, daarom was het schrijven van jullie verhaal soms ook zo makkelijk, jullie vloeiden uit mijn pen. Ik hoefde geen moeite te doen om jullie voor me te zien. Jullie waren er al.
Ik schrijf jullie nu omdat ik jullie nog een tip wil geven, al voelt dat vreemd. Wie ben ik om anderen een tip te geven? Voor mijn gevoel weet ik vrijwel niets van de wereld. Ik weet alleen hoe mijn lichaam voelt, hoe de bamboe in de achtertuin in de wind achterover hangt. Meer niet. Maar, ik kan wel zeggen dat ik iets geleerd heb tijdens het opschrijven van jullie verhaal. En misschien kunnen die bevindingen jullie in de toekomst helpen. Want er zijn weinig mensen zo dicht bij jullie geweest als ik.
Mijn liefdevolle tip aan jullie is om oprecht naar een ander te durven kijken. Ik geloof dat een mens enkel in relatie tot een ander bestaat. Jullie jeugd was ingewikkeld, en daardoor hebben jullie heel erg veel pijn, dat heb ik gezien en gevoeld. Door die pijn is het moeilijk om je op een ander te richten. Je kan door pijn in een vreemde tunnel terecht komen waar je continu alleen lijkt te zijn, de stemmen van je omstanders lijken zich ergens achter de echo’s te bevinden. Maar de anderen zijn er wel, je bent geen eiland. Je bent niet enkel een individu, je bent onderdeel van een groot collectief, een commune. Er zijn mensen die zich vlak naast je bevinden, alleen zagen jullie dat niet. Neeltje, bijvoorbeeld, Jacqueline, die in haar eenvoud ook altijd een heel goede vriendin is gebleven. En Bernard, die grote, lieve beer waar je altijd op hebt mogen leunen, Rosa. Mijn tip aan jullie is om te kijken naar dat wat er wél is, wie er wél zijn. Niet jullie ouders misschien, of je zussen, Rosa. Maar er zijn genoeg anderen. Kijk maar.
Als laatste wil ik jullie bedanken dat ik met jullie mee mocht reizen de afgelopen jaren. Ik heb zoveel over mezelf geleerd, en over jullie, over het leven. Het is tijd om de aansteker weg te leggen, het vuur te doven.

Het ga jullie goed.

Alle liefs,
Willemijn

—

Als twintigers hebben Jacqueline en Rosa een intense relatie, maar als er keuzes over de toekomst gemaakt moeten worden, gaan ze uit elkaar. Na de breuk slaan ze ieder een tegenovergestelde richting in. Jacqueline maakt carrière, hijst zich dagelijks in kostbare mantelpakken en koopt een Range Rover omdat alle mannen bij haar op kantoor ook zo’n auto hebben. Rosa gaat op zoek naar een holistische manier van leven, werkt op boerderijen en boomgaarden in Italië, Noorwegen en Ierland, en is altijd platzak. Na veertig jaar kijken ze terug. Ze vragen zich af of de keuzes die ze gemaakt hebben de juiste waren. Hebben ze geleefd zoals ze wilden? Zijn ze veranderd na al die jaren? En waarom blijven ze aan elkaar denken?

De Geliefden verscheen op 28 januari 2022 bij Van Oorschot en is zowel daar als (online) bij je lokale boekhandel verkrijgbaar.

Klik door voor meer Raad van Advies.