Remastered #3

Een muzikale reactie op 'Les Champs-Élysées' van Joe Dassin

Remastering is in de muziekwereld een veelgebruikt begrip dat verwijst naar het verbeteren van de kwaliteit van het geluid. Er wordt een hernieuwde versie van een bestaand lied gemaakt en uitgebracht. In deze reeks van drie publicaties vervaardigen makers vanuit verschillende disciplines zo’n remastered version van een lied dat hen dierbaar is. Dat kan bijvoorbeeld in de vorm zijn van een reactie, een antwoord of een bewerking. Vandaag is Mart Boumans aan de beurt, met een muzikale reactie op ‘Les Champs-Élysées’ van Joe Dassin. Hij vertelt eerst kort iets over de totstandkoming van dit lied.

Het liedje is tot stand gekomen door een observatie in het gebruik van muziek in de context van de streamingsdienst. Artiesten en hun liedjes worden bijeengeraapt onder een bepaald thema, genre of zelfs een sfeer, samengesteld door curatoren of zelfs algoritmes. Om zo als gelijken onder elkaar te verschijnen, genavigeerd door de collectieve smaak of de willekeurigheid van de shuffle-knop.
De muziek vult de ruimte, je hebt er geen omkijken meer naar. Het mengt zich en wordt onderdeel van het meubilair. Nooit te indringend, altijd keurig op de achtergrond, de afleiding die de focus onscherp maakt. Het gevecht aan tegen de steeds zeldzamere stilte. Of stilte als ruimte of leegte voelt hangt van de luisteraar af. Want stilte confronteert, maakt zelfbewust. Muziek biedt een uitweg, en die uitweg was nog nooit zo toegankelijk.
Er zijn talloze lijstjes gevuld met een bonte verzameling Chansons. Je neuriet ze zo mee, en ik waan me in Frankrijk. Althans, de geromantiseerde stokbroden-versie, want ik ben er nog nooit geweest. Een van die liedjes is Joe Dassin’s  Les Champs-Élysées. Die zo de hele dag in mijn hoofd zou blijven hangen mits die niet door het volgende catchy deuntje opgevolgd zou worden. Want zo gaat dat in die lijsten, een lange adem. Een onverzadigbare honger naar muziek, zoals mijn Spotify Wrapped bevestigd. Is dit het degraderen van de muziek? Of ben ik al net zo nostalgisch als het beeld van Frankrijk dat deze liedjes met zich meebrengen?

Sjampselisee – Mart Boumans

‘Sjampselisee’ is te beluisteren op de Spotify en Soundcloud van De Nieuwe Oost | Wintertuin.

Dans, sjans, Frans
Op de algoritmische Renaissance
Parijs, reis, lijst
De shuffleknop heeft de keuze bevrijd

Auditief behang
Van kreunend gezang
Heb in m’n hoofd al de spullen gepakt
Drukt de barista op ‘play’
En neurie ik mee
En we wanen ons op een terras
Aan de Champs-Élysées

Chagrijn, wijn, fijn
Verdoofde stilte verzacht de pijn
Wrang, zang, drang
Het is de warmte waarnaar ik verlang

In elk restaurant
Friet geserveerd in een krant
Maar de kop vermeldt niks nieuws onder de zon
Zittend in een café
Versierde muur met lp’s
Door de lettertjes in de bouillon
Zing ik een aardig woordje mee

Hoor eens de romantiek
Gepropageerd door muziek
Ben er nog nooit geweest
De illusie viert feest
Kan er geen woord van verstaan
Maar je went er wel aan
‘Net de Champs-Élysess/net de Champs-Éleysees’

Oude wereldmacht
Maar niet de laatste lacht
De stad uitgehold
Madurodam in het groot
De baret alweer hip
En de kerk in de fik
Geblokt tafelkleed
Net zo gepolariseerd

Nostalgie doet het goed
Voorziet de waan van een gloed
Maakt de wereld fotogeniek
Hapklaar gepresenteerd
We zijn geglobaliseerd
Reduceer een stereotype
Tot een karikatuur