De overtocht

In mei verbleef schrijver Laurens van de Linde twee weken in Zeeland om te werken aan zijn chapbook, dat in november als meerdelige zinereeks zal verschijnen bij Wintertuin Uitgeverij. Deze residentie werd mogelijk gemaakt door het project ‘Schrijvers in Sluis’. Over zijn tijd in Zeeland schreef Laurens deze column. Klik door om te lezen hoe andere residenten hun verblijf hebben ervaren. 

De overtocht

Ik zit in de auto en het is prachtig weer, warm, raam open tot ik op de snelweg ben. Het lijkt een ongeschreven regel dat het prachtig weer is op Hemelvaartsdag, net als op 4 mei tijdens de dodenherdenking. Op de radio draaien ze een top-zoveel van overleden artiesten; we gaan van Prince naar Marvin Gaye naar Amy Winehouse naar David Bowie, een heenenweergaan van heengaan, en ik heb het gevoel dat ik ergens heen ga.
De tolhuisjes verrassen me en ik moet afremmen en opeens de juiste keuze maken: tussen CREDITCARDS en T-tag abonnee en het poppetje dat een open hand uitsteekt met KASSA ernaast en pictogrammen van caravans en campers, zit ik niet op de achterbank op mijn Gameboy Advance het onderwaterlevel van Donkey Kong Country te spelen. De vrouw in het tolhuisje ziet niet dat ik eigenlijk Donkey Kong Country wil spelen en dus wil ik dat ook niet. Ik wil de tol betalen.
De Westerscheldetunnel is lang en donker en in het donker lijkt iedereen harder te rijden; de radio komt perfect binnen en ontvangt nu, alsof het bij het kaartje inbegrepen zat, StuBru, waarop een hiphop-top-zoveel wordt afgespeeld. Hier komen naast veel overleden artiesten geregeld artiesten voorbij die nog wel in leven zijn, wat prettig is. Als ik bij de bungalow aankom, striemt de regen ratelend tegen de voorruit en op het dak – ik blijf droog zolang ik in de auto blijf.
Ik leg al mijn spullen te drogen in een woonkamer die niet van mij is, op een vloerbedekking die niet van mij is, tegen een verwarming die niet van mij is. Niets in dit huis is van mij en daardoor, tegelijkertijd, is alles van mij. In Oostburg ben ik een vogelspotter die naar Het Groote Gat trekt, het hek openhoudt voor wandelaars en zich een weg baant over de houten loopplanken en bruggen, de koeien groet en wacht tot de ganzen met hun kuikens zijn overgestoken, om dan naar de vogelkijkhut te gaan en te wachten. In Oostburg ben ik een jutter die in een rechte lijn naar het strand fietst, voor de schelpen als de zon schijnt en voor de golven als het waait, die nooit iets bijzonders vindt en altijd iets dat mooi kan worden gevonden. In Oostburg ben ik een buurman die het prima vindt als de kinderen van hiernaast in de achtertuin gaan kijken of ze hun konijn kunnen vinden en geen idee heeft hoe je een konijn het beste vangt. In Oostburg ben ik de schepper van een futuristische samenleving, zoek ik naar hoop en toekomstperspectief in de vorm van vijf zines. In Oostburg ben ik.
In Oostburg ben ik een kluizenaar en dat is iets wat mijn moeder niet leuk vindt. Ik bel haar en vertel over de tunnel, de tolweg, de traagheid. Ze zegt dat we vroeger ook hierheen gingen om de boot naar Engeland te nemen, dat we dat al lang niet meer hebben gedaan.
Nog voor ik echt doorheb dat het zover is, is het zover. Het is een doodgewone donderdag in het staartje van mei en ik maak me op om te gaan, om terug te gaan. Het is prachtig weer, warm, raam open tot ik op de snelweg ben.

Laurens van de Linde door Oscar van Beest

—

Schrijvers in Sluis

Het project Schrijvers in Sluis bouwt voort op het feit dat Sluis door Johan Hendrik van Dale iets met taal heeft. De komende jaren zullen diverse schrijvers, taalkundigen en dichters uit Nederland en Vlaanderen in de gemeente Sluis verblijven. Door de ruimte voor rust en zeeën van tijd vinden zij in West Zeeuws-Vlaanderen volop inspiratie om te werken. Daarnaast verbinden zij zich met Sluis en delen hun ervaringen met het publiek. Het project werkt grensoverstijgend samen met buurtgemeenten aan beide kanten van de grens.