Een dorp van een stad

Tijdens het Wintertuinfestival in Doornroosje op 1 april werd nieuwe stadsdichter Simon Mamahit beëdigd en droeg hij zijn eerste gedicht als stadsdichter voor. Simon is rapper, organisator en ondernemer. Geboren, getogen en gebleven in Nijmegen, en een veel gezien gezicht op en achter de schermen van diverse podia. Meer weten? Kijk op stadsdichternijmegen.nl. Lees en/of luister zijn eerste stadsgedicht hier!

Een dorp van een stad

Ergens ver in het oosten van het land ligt een dorp van een stad
waar je hoort van elkaar hoe en wat
wie en waarom.
Wat er toen en wat er nog op ons afkomt.
Een dorp van een stad
klein maar met ambitie zo veel groter dan dat.

Ga naar de markt op zaterdag en je ziet het
je wordt gegroet alsof je jarenlang bevriend bent.
Vanavond zien we ons lallend in De drie
op zoek naar onze Moenen of Marieke
Onze moeders waarschuwen ons voor dit soort types
gelukkig luisteren we niet.

Al moeten we kruupen
we zien elkaar bij die marktkraam of ergens in de achterstraatjes.
In de kronkels waar we gassen ademen met Duitsers en Vlamingen
kunstjes doen en wedjes leggen over rennen door dit labyrint.
Op zondagen duiken we de Waal weer eens in
maakt niet uit of het 0 of 52 graden is.

Vraag de dorpen die deze stad maken waar er vanavond te beleven is.
Vraag het de moeiligan die de staat van culturele evolutie niet vergeten is
die een nest vindt of op drift is tot het schemerlicht
slaapt als een roosje of vrolijk breblt tot de morgen gister is.
Vanaf een podium of in een park in de achtertuin op velerlei festivals
of op illegale in de uiterwaarden – maar die houden we stil anders Babylon.

‘t Is dorps hier, we kennen ons boven en onder het kanaal
in verschillende stadia van opbouw en verval.
Al stort de tribune in, zij aan zij staan we allemaal
hand in hand, vanuit onze kelen maken vele kameraden een hoop kabaal.

Dit dorp deze stad
een stomping ground voor kaaisjouwer en doctorandus in maatpak.
Voor hen die de donders kunnen vangen op een chip
en transformeren in iets dat groter dan de som der delen is.
Van delen en nemen tot alles er tussenin
creëren, investeren of enkel speculeren.
Meningen lopen nog uiteen over wat is ondernemen.

Een ding is zeker
links kunnen we lullen en rechts weten we wat vullen is.
Toch hebben we onze voeten in de aarde
de stad schiet als biodynamische groenten uit de uiterwaarden.
Tis goed boeren in dit Waaldorpje
deze groene metropool ver in het oosten.

Asfalt wordt opengebroken als akkerland
tussen die kieren zaaien we dromen
zo vol kleuren, we worden er wakker van.
Om wat is, was of wat komen kan
de hele rattaplan, watagwan, faka shokran of apa kabar voor wie die takkie takke kan.
Want al die voeten in de aarde maakten van dit dorp een stad
in de trant van wir schaffen das
of nie nuilen we pakken an.

Er zit hier iets in de klei, iets tussen de stenen
iets in het water, ‘t is moeilijk te verklaren
iets over-leven.
Gevormd onder druk van gletsjers, keizers en overnemers.
Weinigen konden ons kraken, nog minder breken.

Soms duurt het jaren voor we de rivier kunnen oversteken.
Inmiddels zijn we veteranen in het in vier dagen meters maken
zij het met bier of met de benenwagen.
48 lantaarns, steken we elke avond aan in vredesnaam
om te herinneren wie zijn heengegaan.
We voelen het tot in de puntjes van onze ledematen.

Wat Nijmegen maakt
van een dorp tot een stad.
Klein in omvang met ambitie zo veel groter dan
hoe en wat, wie en waarom
wat er toen en wat er nog op ons afkomt.

Vind het jong in het oud.
De vibe van dit alles.
Het wordt nog eens wat in het oosten van ons land.
Ik begrijp het soms nauwelijks
maar als je een oor te luister legt bij haar mensen vormt er zich wat
iets blijvend, iets opbouwends
een lofzang, voor een dorp van een stad.
Nijmegen ik ben de jouwe.