de zon is een platte cirkel de maan is een platte cirkel tijd is een platte cirkel

In Slotstukken onderzoeken twee schrijvers de onvermijdelijkheid van het einde

Slotstukken is een verzameling van eindes: het einde van een dag en van een seizoen, het einde van de zomertijd en van het bestaan, het einde van een aanraking en van het universum. Alles wat eng is, lokt; dichter en theatermaker Yentl van Stokkum en schrijver en muzikant Laurens van de Linde verkennen deze randen in vier teksten, om ze zo te omarmen of te bezweren. (Illustratie door Yentl van Stokkum.)

de zon is een platte cirkel de maan is een platte cirkel tijd is een platte cirkel

De zon komt op, schijnt tussen de gordijnen door. Ik krijg het koud in een bed dat niet mijn bed is, zet koffie in een keuken die niet mijn keuken is, wrijf slaap uit de ogen die niet mijn ogen zijn, word oud in een huis dat niet mijn huis is. Geef de planten water. Ik weet niet waar ik ophoud en waar niet-ik begint, raak mijn contouren kwijt. Ik heb lang nagedacht over vallende sterren, over dat ze nog altijd vallen maar dat we ze steeds minder goed kunnen zien. Dat we dat zijn kwijtgeraakt, gaandeweg. Ik wil dat je dat weet. Ik wil dat je weet dat ik erover na heb gedacht, dat ik het moeilijk vind. Dat het me niet koud laat, zeg maar.
Ach wat maakt het jou nou uit; jij bent een kat en ik ben maar een jongen.
Het is een prachtige dag en ik denk wat na over het einde van de wereld. Ik drink mijn koffie op het balkon, leun over de reling. Alles wat eng is, lokt. Ik voel mijn telefoon rinkelen en mijn huissleutels rinkelen en mijn portemonnee rinkelen en mijn autosleutels rinkelen. Jij komt wel op je pootjes terecht. Kijk het echte probleem met het einde van de wereld is dat het gewoon heel gaaf is gaan klinken: the big rip of the big crunch of the big freeze of the big bounce (over the big slurp twijfel ik nog), dat klinkt als een avontuur, als een verhaal. Cosmic uncertainty is tig keer beter dan gewone mensentwijfel maar je bent alweer naar binnen gelopen.
Ik sta in de keuken mijn oor af te snijden als ik denk: fuck, dit is dus allemaal al lang gedaan. Je hebt me niet tegengehouden. Ik trek een punaise uit het prikbord en voel aan de punt, voel hoe scherp ze is, hoe gevaarlijk. Ik wil iets van mezelf achterlaten, mezelf hier achterlaten, mezelf vastpinnen op de tijd, hem zo bedwingen. Ik kan hem niet bedwingen. De tijd marcheert voort voort voort; we zeggen dit is het begin en zijn direct buiten adem. Ik ben zo moe van scheppingsverhalen, wil een universum als ambientmuziek, wil dat het licht altijd aan en altijd uit staat: tijd als een platte cirkel.
Waarom ben ik hier?
Je woorden klinken nog na als ik de auto start, jij ligt uitgerekt in de zon van het raam, kijkt me weg. Ik draai de sleutel om en dan klikt het: ik maak iedere herinnering als nieuw, houw haar steeds weer uit de tijd. Iedere fout maak ik opnieuw en steeds opnieuw – ik leer niets meer, blijf me alsmaar vergissen. Ieder geluk blijf ik opnieuw afspelen tot het bandje zichzelf verslikt, iedere ontmoeting, iedere verjaardag, iedere vakantie aan het meer, ieder haarelastiek, iedere slechte grap die ik maakte, iedere slechte grap die ik hoorde, iedere eindeloze zomeravond één lange, samengesmolten zomeravond waar ik mezelf in oprol, ik rij de straat uit en het zonlicht slaat me in mijn gezicht, het felste licht dat ik ooit heb gezien, het schijnt dwars door me heen.