De nachten

Samenwerking tussen een schrijver en een producer

Talkpoeder is van origine een live performance waarbij schrijvers en muzikanten elkaar op het podium ontmoeten. Iedere editie worden nieuwe schrijvers en muzikanten aan elkaar gekoppeld en improviseren zij met elkaar op het podium. De schrijvers dragen voor uit eigen werk, de muzikanten leggen er een tapijtje van muziek onder. Op die manier versterken beide praktijken elkaar en leren de makers hun werk met een nieuwe blik te benaderen. Op 17 maart presenteerde De Nieuwe Oost een heuse Talkpoeder ep met daarop de vijf duo’s die al langere tijd samenwerken binnen dit project. De komende weken stellen we ze aan je voor, met vandaag Hannah Chris Lomans en Hijmer. Luister de hele Talkpoeder ep op Spotify of klik door naar de andere Talkpoederduo’s.

Foto Hannah Chris Lomans door Gaby Jongenelen (links)

HANNAH CHRIS Wat ik vet vond aan het werken met Obi/Hijmer, is dat hij moeiteloos mijn abstracte woorden om kon zetten in geluid. We zaten samen achter de computer in zijn woonkamer en ik zei dat ik een paniekerig stukje wilde, of een intiem en breekbaar stukje, of een wild stukje. Dan ging hij ter plekke met allerlei knoppen schuiven en voor mijn ogen ontstond een geluid dat precies uitdrukte wat ik bedoelde. Vervolgens vond hij het heel spannend om met die geluiden op het podium te staan, alsof hij zelf niet doorhad dat wat hij maakte best wel magisch was.

Voor dit laatste onderdeel van het project heeft Hijmer alleen nog de muziek aangeleverd, dus dit keer alleen een reflectie op het maakproces van Hannah Chris.

De nachten

Je komt aan bij het politiebureau. Gek dat je het nog steeds zo noemt, ook al is de politie natuurlijk allang verdwenen. Het is licht daarbinnen. Gelach. Een lege ruimte met alleen een tafel. Je weet wat je te doen staat. Zolang je het niet onder ogen ziet, zul je er nooit aan ontsnappen. De deur gaat open. Mannen kijken op. Nee. Niet over nadenken. Niet nu. Het blijft stil. Voorzichtig kijk je opzij. Je houdt het kussen stevig vast. M. knikt. Jullie zwijgen even, tot hij een nieuwe aflevering aanklikt. 

Het gaat de rest van de dag goed, tot jullie een kaartspel gaan spelen. Je hebt papier gepakt om de score bij te houden en loopt daarmee naar de tafel. Terwijl je loopt, besef je dat je een keuze hebt. Je kunt eerst het papier op tafel leggen en dan een pen pakken of je kunt het papier meenemen terwijl je de vier stappen naar de pennenbak aflegt. Beide mogelijkheden zijn levensgevaarlijk. Je negeert de wereld die zich opent, legt het papier op tafel en pakt een pen. 

Het water. De zee die stolt. Er is een wereld om je heen, maar alles is van water. 

Obi Michels aka Hijmer uit Nijmegen gooit al zijn energie en emoties in zijn downtempo, ambient-achtige muziek. Hij laat diepe duistere bassen en snijdende synthesizers als een verhaal door je speakers schallen. Zijn minimale muziek luister je bij voorkeur thuis, niet in een club, zodat je de emotie kan voelen. Laag en nostalgisch, in de stijl van Massive Attack, ODESZA en ZHU.