Spookbeelden // Op ieder urinepotje past een deksel // Power bottoms en laffe jongens 

Spookbeelden

Wachten op een signaal van leven is de marteling van de 21e eeuw. Het doel is dat je op een gegeven moment gewoon niets meer terugverwacht. Dat zelfs de technologie tot zand erodeert en wegwaait. Dat er dan duizenden jaren later een paar sapiens voorbijlopen en zullen concluderen: ‘hier zat een 

onzeker mens, kromme nek, smekend gezien te worden, hopend op antwoord, maar de blauwe vinkjes bleven uit.’ Als ik naar je verlang kan ik heus denken aan hoe we na klaarkom-seks de tent verlieten, om in het pikkedonker een sigaret te roken op de verregende picknickbank van de natuurcamping. Maar ik 

denk enkel aan hoe ik daar klappertandde, jij besefte dat dat een ding was, terwijl ik niet beter wist dan met een ongecontroleerde kaak het leven door te gaan. Als je me vergeet, muze, weet dat niks aan mij ongeschonden is. Weet dat sommige grilligheden in mijn botten zijn getrokken. Dat delen van mijn 

hart al waren verrast voor ik jou ontmoette en ik wist dat het zou eindigen. 

Op ieder urinepotje past een deksel

Ik ben op oorlogspad.

Misschien was het de blaasontsteking die opspeelde aan tafel bij je ouders of, en omdat, jij me die middag veranderde in een zaad-vragende non-binaire nymf. Je ouders ontmoeten is een ding, intrinsiek sterven van een brandende kut terwijl zij vragen of je kinderen wil is een tweede. 

Als je twee flessen wijn drinkt maar daarna nog steeds het gesprek aangaat ontloop je in feiten helemaal niets. Je wist alleen niet meer waar de ontploffing vandaan kwam, je wist enkel dat je haar alleen nog kon vervloeken.

Je ouders waren vertrokken, ik was braaf geweest, kreeg geen koekje en nu was het oorlog. Rampzalig hoe ik de deur uitstormde, de nacht in, de dramatiek in mijn gedachte: ‘Als ik deze allesomvattende liefde nu kwijtraak, kan alles mij gestolen worden.’

Maakt mij dat een schrijver of ontzettend labiel?

Het maakt niet uit, het is maandagochtend en ik heb zojuist urine gebracht naar mijn conservatieve huisarts, opgeslagen in een uienpoederkruidenpotje van Verstegen. Ik kan je zeggen: je voelt je dan ontzettend nietig. 

Power bottoms en laffe jongens

Bij jou voel ik me een laffe jongen
Eentje die te strak voor zich uit kijkt terwijl je naast mij je joint op eet
Onder je linkse duim zit ik
Ik knik op wat je zegt maar eigenlijk luister ik nooit

Eigenlijk zoen ik je zo vaak zodat ik het instemmend knikken kan afwisselen met mijn tong
Je bent de vijfde vrouw dit jaar die beweert een power bottom te zijn
Terwijl je languit voor me gaat liggen
‘Time to shine, laffe jongen!’ 

Ondertussen ligt mijn kamer bezaaid met jouw kleding
Dingen uit een meisjestas en aanstekers
Deze laffe jongen is opgeruimd en nu deal ik met jouw shit
Siliconen voorbinddildo’s hebben meer ruggengraat dan ik 

Goed voor mijn conditie is wat ik bedenk als ik me uit de naad richting jouw naad werk:
Ik zoek de bodem in jouw put zonder power
In de ochtend bak ik een ei voor je en daarna zet ik je op de trein
Dat lijkt op een combideal en dat is het ook 

‘Ik masturbeer niet op je,’ zal ik later zeggen
Het was allemaal een façade
Het kon geen toeval zijn
Jij student dramaturgie en mijn kamer het theater

—
Deze gedichten zijn ons toegestuurd als kopij. Wil jij ook werk insturen? Stuur je tekst of idee naar nvho@wintertuin.nl, samen met een motivatie van een paar regels. Binnen zes weken ontvang je van ons een reactie.