Ik ben er geweest

In de programmalijn Spatial Publishing laten we traditionele vormen van publiceren en een podium los, en verbreden we onze blik. Welk effect heeft het soort podium dat je gebruikt op het werk dat wordt gepresenteerd en op de maker van dat werk? Wat gebeurt er met (de betekenis van) een werk wanneer iemand dit beschrijft, verstuurt en uit een envelop haalt? Voor de industriedag Nieuwe Types 2023 onderzochten schrijver Laurens van de Linde en illustrator Annelies Bollaers het geschreven woord in beweging, op weg naar de brievenbus.
Met de hieruit voortgekomen kaartenset stellen Annelies en Laurens de vraag hoe je iets van een plek kunt bewaren en hoe je ergens iets van jezelf kunt achterlaten. Om tot de kaarten te komen stuurden zij tekst en beeld over en weer. Zo inspireerden de beelden de teksten en vormden de teksten op hun beurt de beelden. Hieronder geven Annelies en Laurens een inkijkje in hun gedachtegangen en werkproces. Bestel de kaarten nu via onze webshop.

Op Google Maps bestaat mijn vorige huis nog. Ik woonde een tijdje antikraak in een vrijstaande bungalow in Lent met een groene tuin aan de rand van het dorp. Je liep de dijk op, je liep de dijk af en je was aan het Waalstrand. Er was ruimte: de tuin was weids en wild, er stonden twee grote bomen die voor schaduw en, samen met de dikke bramenstruiken, voor afzondering zorgden. In de woonkamer stonden alle instrumenten uitgestald. De zomer was er fantastisch. In huis was het altijd lekker koel en je was binnen een mum van tijd aan het water of in het bos. De winter was streng en met uitzondering van de woonkamer was alles enkel glas. Het sneeuwde in februari, in mijn slaapkamer was het een graad of acht.

Dat huis bestaat al lang niet meer, het heeft plaatsgemaakt voor nieuwbouwwoningen. Ik fietste nog wel eens langs in de verschillende stadia van ontmanteling. Het asbestdak werd er afgetild. Het schuurtje waar we nooit in gingen werd gesloopt. De muren werden neergehaald. De struiken, planten en bloemen werden uit de grond getrokken en de bomen werden gekapt. Het fundament heeft nog een hele tijd gestaan, het had iets weg van een opgraving. Nu is het een dorre vlakte. Ik wandelde nog wel eens langs, berustte in het feit dat ik er alleen zo nog toegang toe had. Er is zelfs nu nog één specifiek punt (in de ruimte/in de tijd) waar je het Street View poppetje kunt droppen en je het huis kunt zien, augustus 2017.

Ik schrijf weinig ansichtkaarten. Eigenlijk voornamelijk op vakantie, en dan heeft het vaak de toon van een geruststelling: ik ben er nog, hier gaat alles goed, we hebben mooi weer, we hebben een [lokaal dier] gezien, zien je snel weer, liefs. Een markering in de tijd en ruimte, en tegelijkertijd het besef van de tijdelijkheid ervan: als jij de kaart ontvangt, ben ik alweer weg van die plek. Deze kaart is het bewijs dat ik er ben geweest, dat het, ook al is het maar voor heel even, heeft bestaan. Het is hetzelfde verlangen dat ik heb als ik het adres intyp op Google Maps: het verlangen naar een plek om naartoe terug te kunnen keren.

—

Klik door naar de webshop voor de definitieve ontwerpen van Winterpost.