и никогда не умереть (en nooit sterven)

Een gedichtencyclus ter ere van Boris Ryzji

In samenwerking met Cultuur op de Campus en Op Ruwe Planken organiseert De Nieuwe Oost | Wintertuin ieder jaar de campusdichterverkiezing. De winnaar mag zichzelf een vol collegejaar lang de campusdichter van de Radboud Universiteit noemen. Afgelopen jaar was dat Jochem Kruit. Met deze gedichtenreeks over Boris Ryzji zwaait hij af. Morgen wordt via deze pagina de winnaar bekend gemaakt.

и никогда не умереть (en nooit sterven)
Een gedichtencyclus ter ere van Boris Ryzji (1974 – 2001).

—

окошко (raampje)

ga maar
ga maar naar de zon
de blauwe lucht de sponswolken
die uit mijn zicht te ver wegwaaien
voor ik ze onthouden, bedanken, verlangen kan
kansloos, de karaktermoord, het k-woord zo die gaat
ga maar
ga maar naar de wolken
nu ze nog voor je bestaan

—

звезда (ster)

…en we liepen dwaalden zwierven door de nacht
slechts geleid door beren leeuwen honden orion
als projectielen stalinorgels slecht verlicht
onder ons en zonder frons niks minder dan een glimlach
een gevonden grijns aan het schijnsel onttrokken
natte tarwe de aarde schenkt de waarheid haalde
niets meer uit de ziel dan wij schonken aan de dronk
hossend langs heilig terrein
de gewaarwording gezond onbegonnen

en we liepen dwaalden zwierven door de nacht
slechts geleid door beren leeuwen honden orion…

—

небеса (hemel)

gaat alleen neemt niks mee volgt gedwee
de stervelingen spreken de doden hebben er niks tegen
daar er geen lijken zijn geen weerwoord te weerleggen geen
leven met dood te verderven geen hemel om vanaf aarde
naar te vertrekken
de dood enkel deling enkel subatomaire verveling je hoeft niet
te smeken
maar te leven
de quarks nog even 10¹⁰⁶ jaar te laten
bewegen
dus kijk
omhoog wijs
naar boven, verrijs en
lach
in het gezicht
van god

—

и никогда не умереть (en nooit sterven)

de deeltjes vereeuwigd de sneeuw van mijn ziel
blijft stuiven de straten die het snuiven
zelfs tot de zon de zomer heeft opgeslokt
zonder eind de stralen doortrokken doorgevoerd
tot in de kern het epicentrum verhit voorgoed
tot onze vreugde in rode reus in witte dwerg
hemels boete doet
voor de blikken die we uit haar ogen haalden
die ons aanschouwden uit koude hoeken weerkaatst
van kale muren de vale muren duisternis
niet zwaar te verduren want zij was er
niet als wij protonen
maar in fotonen
altijd dwalend
door het immer uit te dijen
en als haar zal ik ook zwerven
dwalen door het immer uit te breiden
en nooit zal ik sterven
и никогда не умереть
en nooit sterven

—